Tijdens een vakantie in 2010 bezocht ik een bijzondere begraafplaats in Lloret de Mar. Er was iets ongrijpbaars dat mij raakte terwijl ik, gewapend met camera, aan het dwalen was. Ik leerde al snel dat menig volgeling van Gaudi verantwoordelijk was voor de bijzondere graven en beelden op de graven. Het kwam op mij over alsof dood op een uitbundige manier werd geëtaleerd en ik vroeg mij af, was dat thuis ook zo?
Ik herinnerde mij vakanties met mijn ouders, in Zwitserland en Italië en menig begraafplaats werd daar bezocht. Ik keek niet vreemd op van brandende kaarsjes op een begraafplaats en er heerste altijd een prettige sfeer, althans in mijn herinnering.
Het rees de vraag waarom ik zo weinig wist van Nederlandse begraafplaatsen en dat ene bezoek destijds triggerde iets in de fotograaf in mij. Er schuilt iets ondefinieerbaar in het fotograferen op begraafplaatsen. Het is alsof een fluisterende stem me de weg wijst, ik dwaal in vergeten verdriet, in oude rouw. Gaandeweg ontdekte ik dat ons funerair erfgoed een breekbaar iets is, het is meer dan vergankelijk. Graven worden geruimd, de kunst en vooral de liefde waarmee afscheid genomen is verdwijnt. In een enkele uitzondering krijgt een graf de status ‘cultureel erfgoed’, ik bezoek menig begraafplaats waar ontelbare graven deze status nimmer zullen krijgen en toch wil ik op mijn manier hen een eeuwig podium bieden.
Via social media ben ik al enkele jaren bezig met het delen van mijn begraafplaats foto’s, het is een kunst die op zichzelf staat. Niet door iedereen gewaardeerd, zeer zeker niet door iedereen erkend. Er is sluimert een taboe, de dood moet je respecteren en bij wegblijven….
Respecteren doe ik dood, én rouw, zonder twijfel. Ik ben door de jaren heen een aantal dierbaren verloren, eerst een aantal goede vrienden, daarna mijn vader verloren in een ongeluk en mijn beste vriend aan een vreselijke ziekte.
Nadat mijn vader in 2011 overleed vond ik het dubbel om een begraafplaats te bezoeken gewapend met camera, was ik dood aan het tarten? Was ik mijn eigen ongevoeligheid aan het aftasten? Vreemd genoeg vond ik rust en inspiratie tijdens mijn bezoeken aan de diverse begraafplaatsen. Het is alsof ik iets onzichtbaar en ontastbaar wil vangen, om het te kunnen delen.
Ik wil laten zien dat er iets moois schuilt in de manier waarop we afscheid nemen, ik wil het kwetsbare erfgoed vastleggen opdat het niet verloren gaat. Toch heeft het even geduurd voor ik het aandurfde daar een Nederlandstalig blog aan te wijden. Het voelde prettig om de stap te zetten met een relatief anoniem internationaal blog, vele internationale fotografen delen hun begraafplaats foto’s en er is een tendens gegroeid waarbij ware kunstwerken worden gecreëerd. Met mijn facebook pagina draag ik daa een steentje aan bij, en creatieve kunstwerken (ook niet begraafplaats foto’s) deel ik via mijn instagram Silken Sorrow.
Toch voel ik eveneens sterk de behoefte om iets te bieden aan ons eigen landje. Om de vele mooie, kwetsbare, sterke en verdrietige uitingen van verdriet en kunst te delen die op begraafplaatsen in ons land te vinden zijn.
Deze website is daar de eerste stap in, ik zal foto’s per begraafplaats delen in de hoop dat ik daarmee iets toevoeg. Nu heb ik nog niet heel veel begraafplaatsen bezocht en het is niet mijn intentie om puur graven te tonen. Het blijft een impressie van mijn bezoeken aan deze begraafplaatsen, die veelal deel uitmaken van ons cultureel erfgoed. Het kost tijd om deze verzamelingen als één geheel per begraafplaats te delen, ik loop nog enkele jaren achter maar beetje bij beetje begint de site meer vorm en inhoud te krijgen.
Wanneer er vragen zijn of behoefte ontstaan is om contact met mij op te nemen dan is dit altijd mogelijk door contact met mij op te nemen, dit kan via het contactformulier
Karen Nadine
Begraafplaats Fotografie 